Το ποιήμα πολύτσι

politsi

 

  Το ποίημα αυτό αποτελεί συνέχεια του κειμένου «ΤΟ ΠΟΛΥΤΣΙ» που δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας και έχει γράψει και τα δυο ο συμπατριώτης μας Αργύρης Καλκάνης.

 

 

 

Και χιονισμένο σ΄ αγαπώ και ηλιοχρυσωμένο και βροχερό και παστρικό και φεγγαρολουσμένο.

Της μοίρας μου μελλούμενο της τύχης μου γραμμένο μέσ’ από το σπάργανο που μ΄ είχε τυλιγμένο τον βράχο σου εξάνοιξα τον ηλιοχρυσομένο.

Τσακωνομωραϊτισσα του Μαλεβού αδελφούλα αστεροφιλημένη μου του Πάρνωνα κορφούλα.

Στα βράχια σου τ΄αγριωπά, στα έλατα τ’ αναργιωπά ο λογισμός κουρνιάζει σαν το πουλί που αναζητά να φυλαχτεί απ’ τα αγιάζι.

Εκεί γεμίζω της ψυχής το άδειο το σεντούκι πάνω απ΄ το ρέμα του Σαλιά, σαν τον μπεκρή που τα σκαλιά μετρά για το κουτούκι.

Τα κωνοφόρα σου δεντριά με την χλαμύδα του χιονιά στη ράχη στοιχισμένα φαντάζουν Σπαρτιατόπουλα αλαργινά πεσμένα στον Τύμβο τον ασάλευτο στα Βούρλα τα Kαμένα.

Θαρρείς σταθμήσαν οι Θεοί απ ΄του Ολύμπου την κορφή την έσχατη την πράξη και τα φεραν σε φάλαγγα κατ’ άντρα εν παρατάξει.

Στην μάνα τους να ‘ναι σιμά, την Σπάρτη ν’ αγναντεύουν για δίκαιο και λεβεντιά λαούς να μαθητεύουν.

Βουνό μου που με σπούδασες κρίματα να μην κρίνω να μην γυρεύω αντάλλαγμα σε όποιον αγάπη δίνω.

Να ‘χες μιλιά να μίλαγες και λίστα να βαστούσες τις πίκρες σου και τις χαρές και τις τρανές σου συμφορές να μου τις μολογούσες.

Ποιος απ΄ τους δώδεκα καιρούς ματώνει την καρδιά σου ? ποιανού καιρού οι κεραυνοί σου καίνε τα δεντριά σου ?

You are here Αφιερώματα Το ποιήμα πολύτσι